Sommige dingen in je leven maken zoveel indruk op je dat het niet meteen in woorden kunt uitdrukken. Wanneer je aan een traumatische situatie ontsnapt verwacht je misschien een grote opluchting, een ontlading van jewelste. Hoewel je je opgelucht kan voelen, is er nog een lange weg te gaan.

Ik ben al twee jaar geleden ontsnapt aan mijn gewelddadige ex, maar voel nog altijd zijn aanwezigheid in mijn mentale staat van zijn. Vooral de eerste maanden nadat hij weg was voelde ik me geconflicteerd: Ik was eindelijk van hem af, maar ja, daar zit je dan met een hoop nare herinneringen, verdriet en een heleboel uit te leggen aan je vrienden en familie. Hoe ga je daarmee om?

“Ik was eindelijk van hem af, maar ja, daar zit je dan met een hoop nare herinneringen, verdriet en een heleboel uit te leggen aan je vrienden en familie. Hoe ga je daarmee om?”

1. Geef je grenzen aan

Het duurde voor mij een tijdje om te bevatten wat er allemaal precies gebeurd was. Toen ik mijn gewelddadige ex de deur uit had gezet, weerde ik de periode daarna ook alle herinneringen aan hem uit mijn hoofd. De beangstigende gedachten liet ik niet meer toe. Dat had ik toen nodig. Ik vond het heel moeilijk als mensen me naar hem vroegen, dat bracht me terug naar het moment waar ik voor probeerde te vluchten.

Je grenzen aangeven en bespreekbaar maken dat je je niet comfortabel voelt om te praten over een trauma, is heel normaal en gezond. Vriendinnen met prangende vragen suste ik door ze te zeggen: “Ik vertel het jullie als ik er klaar voor ben.” Dit advies geldt ook andersom: Wanneer een slachtoffer of iemand waarvan je vermoed dat ze werden mishandeld aangeeft niet klaar te zijn voor dát gesprek, dan respecteer je dat.

“Je grenzen aangeven en bespreekbaar maken dat je je niet comfortabel voelt om te praten over een trauma is heel normaal en gezond.”

2. Uit je ervaring in kunst

Het navertellen van specifieke momenten uit je gewelddadige relatie kan een heleboel nare gevoelens losmaken. De herinneringen aan ruzies met mijn ex bleven door mijn hoofd spoken en ik had het gevoel het ergens in kwijt te moeten. Het direct navertellen was nog te spannend. Na een paar maanden schreef ik korte fictieverhalen waarin ik fragmenten uit mijn herinneringen verwerkte, maar mijn ex omschreef naar een verzonnen personage of soms zelfs een dier.

Ik vind het nog steeds therapeutisch om op een indirecte manier over die tijd te schrijven. Soms heb ik nachtmerries over hem en dan schrijf ik die nare droom de volgende dag om in een verhaal met een goede afloop. De afgelopen weken zat ik met mijn hoofd weer helemaal verstrengeld in hoe ik me toen voelde en schreef er zelfs een liedje over.

View this post on Instagram

in high school my cousin and I would always make covers of our favorite emo bands, I would draw some shitty cover art and we’d force my other cousin to play the drums. soon we got distracted by responsibilities and other shit, and at a certain age I found it embarrassing to have my bad singing flying around on the internet and stopped making music all together. quarantine got me revisiting old hobbies! this is a little snippet of a song I wrote, singing with my cousin @jonnegabrielle. I’m still shit at making music but luckily if I have learned one thing over the past years it is that you should never be embarrassed for doing the things u enjoy! might finish this video soon when I feel like it and then I’ll post the whole thing ? #quarantinelife #quarantineartclub

A post shared by Tessel ten Zweege ?️‍? (@tesseltenzweege) on Jun 13, 2020 at 10:56am PDT

“Na een paar maanden schreef ik korte fictieverhalen waarin ik fragmenten uit mijn herinneringen verwerkte, maar mijn ex omschreef naar een verzonnen personage of soms zelfs een dier.”

3. Maak van je eigen emoties een prioriteit

Ik vond het lang te pijnlijk om aan mijn omgeving te vertellen dat ik was mishandeld. Ze zouden terugdenken aan die periode en zich afvragen of ze niet iets hadden kunnen merken of hadden kunnen ingrijpen. Toen mijn moeder van de gewelddadige relatie wist zei ze ook meteen dat ze het zichzelf kwalijk nam, en ik ken haar goed dus die reactie had ik zien aankomen. Ik vond het een overweldigend idee om dan naast mijn eigen trauma ook nog de emoties van mijn omgeving in acht te nemen.

Nog steeds krijg ik weleens reacties van kennissen die over mijn relatie hebben gelezen in een van mijn artikelen: “Ik schrok er wel van hoor.” Of: “Ik vond het heftig om te lezen.” Het is begrijpelijk dat mensen het heftige informatie vinden, maar het is niet aan jou om hier iets mee te doen. In de nasleep van partnergeweld draait het om jouw herstel. Het is misschien een heftig artikel voor de één, het was ook heftig om mee te maken voor jou. Jouw verhaal verdient verteld te worden.

“Ik vond het een overweldigend idee om dan naast mijn eigen trauma ook nog de emoties van mijn omgeving in acht te nemen.”

Tessel ten Zweege is feminist-in-chief bij PISSWIFE, een zinecollectief over intersectionaliteit en kunst. In maart debuteerde ze als filmmaker met een documentaire over haar ervaring met partnergeweld. Ze is recentelijk afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en schrijft voor OneWorld, VICE en Bedrock Magazine.

Lees ook de vorige column van Tessel ten Zweege: Tijd voor noodoplossingen